Minikkuş 1 yaşında

Havadan nem kapmakla, öpüşmekle yada hasta birinin bardağından su içmekle bulaşan bi hastalık değil bu.

Öyle kulak burun boğaz gibi belli bi bölgede de nüksetmiyo. Vücuduna bi girmeyegörsün, heryerini ele geçiriyo. Ayak parmaklarından tut saçına hatta saçının şekline kadar.

Biçok organın farklı amaçlarla çalışmaya başlıyo bu vesileyle. 

Güzel bir yemek önüne getirildiğinde, eller çatal bıçaktan önce cep telefonuna gidiyo. 

"Ay ben bunun önce bi fotoğrafını çekiyim, çok güzel görünüyoo".

Evet zaten herkes o an senin ne yediğini merak ediyo, ne kadar biberli olmuş ya da sosunun kıvamı tutmuş mu yorum yapmak için tetikte bekliyo. İlgili mecralarda fotoğraf paylaşımını yaptıktan sonra el çabukluğuyla yeme kısmına geçiyosun. Ama artık kafan rahat, bu ulvi görevi hakkıyla icra ettiğinden eminsin, ötesi var mı.
Hatta bunun bir değişik versiyonunda ise, yanındaki kişilerin yemeklerinin sunumu çok güzelse onlar da tabaklarına dokunamıyo. Önce bi posta onların tabaklarının da fotoğrafını çekiyosun, sonra yemeleri için izin veriyosun. Maksat herkesin siniri hoplasın, gönüller bir olsun filan.

Kalın oldugu için sadece evde pijamanın üstüne çekerek giydiğin çoraplarını artık açık ayakkabılarla falan giymeye başlıyosun mesela, yani demem o ki göz bi başka görüyo artık o çorapları. Beyin de diyoki, daha mühim işlerle uğraşmak bi kenarda dursun, "hemen o çorabı şu sandaletlerinle birlikte giy, valla güzel olcaksın". Düşün yani beyin bile feleğini şaşırıyo. Öyle bi hastalık allah mıhafaza ( bu lafı da babannem çok kullanır. muhafaza degil mıhafaza olcak yannız, o konuda hassasız :P )

Eskiden olsa birarada görmekten hiç hoşlanmayacağın renklere artık sanki birbirleri için yaratılmışlar gözüyle bakıyosun. "Ohaaa diyorum pembeyle kırmızı bu kadar mı yakışır" gibi. Renk algıların da değişiyo yani.

Mesela ilginç şekilli bi ağacın yanından geçerken normal koşullarda "vay bee doğada ne güzel şeyler var kıymetini bilemediğimiz" gibi yeşilci yaklaşımlar içine girmen gerekirken "ayyyy bu ağaç tam post yapmalık" derken buluyosun kendini. Eğer ordan sadece bu tip bir iç geçirişle yürüyüp geçebiliyosan ne mutlu sana. Hala iyileşme şansın var çünkü. 

Ama sen zaten yanında bu tip durumlar için bir fotoğraf makinesi bulunduruyosan ve yer gök demeden her ortamı kendi stüdyon olarak kullanabiliyosan bu hastalık bütün vücudunu sen farketmeden çoktaaaan sarmış demektir sayın okur. Çok dikkat et. Çünkü bununla bir ömür yaşaman gerekecek.

İşte ben tam da böyle bir hal içindeyim 1 senedir, hastayım.

Ama bu hastalığın her bir semptomu ayrı neşe veriyo bana. 

"Aaaaa sanırım biraz daha ilerledi hastalığım" diyerek seviniyorum falan. 

Blogal enfeksiyon kapmışım ve vücudumun her yerine yayılmış. Kurtulmam mümkün değilmiş. İlerde çocuklarıma torunlarıma bile bulaşabilirmiş. 
Olsun.

Ha bide 1 senedir beni yalnız bırakmayan, hastalığımın ilerlemesine vesile olan, bütün bıdıbıdılarımı dinleyen herkes uzun yıllar yanımda olsun:)


Bana göre en amaçsız, en sevimli, en sıkılıp mıncırılası yaşlardan biridir 1.
Minikkuşa ve hepimize kutlu olsun ♥