Bugün günlerden..

Bugün günlerden öğretmenler günü. 

Şu an şu satırları yazabiliyorsam, biliyorumki sadece onlar sayesinde oldu.

Okuduğumu anlayabiliyosam, 

bana göre en havalısından imza atabiliyosam, yani el yazım çok güzelse,

böyle kafama estiği gibi yazıp, gönlümce edebiyat paraçalayabiliyosam (niyeyse içimden mef-ulün mefa-ilün faül demek geldi:)),

şu anda hiçbir işime yaramıyo olabilir ama Varna savaşının 1444 yılında olduğunu hala hatırlayabiliyosam, 

geometriyi bu kadar çok sevebiliyosam,

resim kağıdına önce mum sürüp, sonra üzerine mürekkebi boca edip, sonra ince uçlu bişeyle o kağıt üzerinde harikalar yaratabiliyosam,

simple future perfect tense, present simple perfect tense gibi gereksiz bütün zamanlarda cümle kurabiliyosam,

Hüsn-i Talil'in "güzel nedene bağlama sanatı" olduğunu hala karıştırmadan hatırlayabiliyosam (ki genelde bu tip şeyleri ne hikmetse hiç unutmam)

biliyorumki onlar sayesinde..

çok sağolun öğretmenlerim:)

Ama ben bugün öğretmenlerden bahsetmiycem.

Çünkü bence bugün sadece öğretmenlerin değil Onlar'ın da günü.

Her sabah işe giderken yol kenarında güneş-kar demeden çiçeklerini güzelce düzenleyip başlarında bekleyen, 

sevgilisiyle kavga etmiş de barışma çiçeği almaya gelmiş genci,

evlilik yıldönümünü son dakkada hatırlamış eşi,

"hep erkekler mi çiçek alacakmış" diyip zincirlerini kırmaya gelmiş hanım kızımızı:)

annesine "iyiki de beni doğurmuşsun, ne iyi etmişsin" demek isteyen çocuğu

ya da öğretmenler gününde "en güzel renkli çiçek benim çiçeğim olmalı" diyen öğrencileri bekleyen çiçekçi amcanın günü bugün.

Kısaca Osman amca demek istiyorum ona:)

Ben bu sabah onun yüzünde bütün öğretmenlerin 24 Kasım'da yaşadığı mutluluktan daha büyük bi mutluluk gördüm (gerçi yukardaki amcanın suratı daha çok sirke satıyo ama beni çok etkilediği için paylaşmak istedim, osman amca gülüyodu onu söyliyim:)).

"En azından bugün çiçeklerim soğuktan donmadan sahiplerini bulacak" diye içinden geçirdiğini hissettim.

Buketini alan çocuğun yüzündeki mutluluğu, yanındaki kardeşine "baaaak benimkine sarılardan da koydu" diye hava atışını,

babalarının da onlara heeyyy gidi çocukluk günlerim edasıyla baktığını gördüm.

Bugünü siftahsız bitirmeyeceğini biliyorum artık ve onun adına çok mutluyum..

Bugün Osman amcanın günü, bugün çiçek satan bütün amcaların ve teyzelerin de günü.

Keşke hergün özel bir gün olsa, onlar da mutlu olsa..

Bide keşke yanından geçerken o mutluluğu fotoğraflayabilseydim dedim şimdi bunları anlatırken..

Oldu ozaman gidiyim ben, yine gelirim bak ;)

(fotoğraflar internetten alıntıdır)